Miracle in Cell No:7

    Aylar aylar önce indirip bir türlü izleyemediğim bir filmle karşınızdayım. Dün gece sonunda izledim ve neden beklettiğimi anlamakla birlikte pişman da olmadım değil. Hemen konuyu açıyorum. Daha  önceki yazılarımı okuduysanız dram izlemek konusunda sıkıntıları olan bir tipim. Şöyle ki psikolojimin bu duruma hazır olması lazım zira dizi ve filmler üzerimde ciddi etki bırakıyor. İşte bu filmde tam olarak böyle bir film.

 

 Miracle in Cell No:7 çok samimi bir o kadar duygu yüklü ve aydınlık dolu bir film. Hapishanede geçen bir film nasıl aydınlık olur diye düşünebilirsiniz ama oyuncular o kadar komik ve sıcak ki bu filmin atmosferine de yansıyor tabi filmin yönetmeninin de hakkını yemek olmaz. Yönetmeni Lee Hwan Kyung diğer filmlerini de incelerseniz iyi insanlar üzerinden komedi yapıp bir yandan güldürüp bir yandan duygulandıran bir adam.

Gelelim bizim filmimizin konusuna. Yong Goo zihinsel özürlü bir baba küçük kızına inanılmaz derecede düşkün. Bir gün farkında olmadan bir suça karışır ve hapishaneye gönderilir. Suçu ise küçük bir çocuğu taciz ve cinayettir. Kendini savunmaktan yoksun olan bu adamı tabiri caizse maşa gibi kullanıp suçu direkt üzerine atıyorlar. Her şeyden habersiz Ye Seung ise çaresizce babasının eve dönmesini bekler ama babası eve dönmeyince işi kendi bildiği yöntemlerle halletmeye çalışır. Günümüze gelindiğinde ise küçük kız Ye Seung büyümüş ve babasının masumiyetini kanıtlamaya çalışmaktadır. 

Ye Seung o kadar tatlı bir çocuk ki çok çok iyi bir iş çıkarmış. Bu minicik kızdan bu dev oyunculuk sizi çok şaşırtacak. Ve tabiki Park Shin Hye küçük kızın yetişkin hali. Shin Hye'yi niye bu kadar çok beğendiğimi bir kez daha bana hatırlattı gerek güzelliği gerekse oyunculuğu ile filmde bu kadar başarılı oyuncu arasında kesinlikle hiç ezilmemiş.

  Gelelim bu saf adama kızına olan sevgisi o kadar derin ki zihinsel engelli de olsa babalık duygusunun bambaşka bir olay olduğunu herkese gösteriyor. Anne ve baba olabilmek için sadece iyi bir kalp gerekli aslında. Bütün bu duyguları çok iyi bir şekilde yansıtan oyuncu Ryu Seung Ryong'u ise ayakta alkışlamak gerek.

Bu sevgi dolu babayı sonuna kadar hak eden bir kız çocuğu. Ye Seung'un gözyaşları insanın içine işliyor.

Ve filmin gizli kahramanları 1 dakika önce ağlarken 1 dk sonra güldüren bu şaşkın adamlar. Hapishanede yeşeren bu dostluk filmin en etkileyici yönlerinden biri.

Spoiler vermemek için açıklayamıyorum ama bu sahnede gözleri dolmayacak bir insana insan demem açık ve net.